De regels van het systeem

 
De meeste mensen die getroffen worden door het coronavirus, hebben zelf de ziekte in het geheel niet. Vaak zal een deel gecompenseerd worden. Maar niet alles en niet van iedereen. Want: de regels van het systeem.
 
Flexmedewerkers, oproepkrachten, zzp-ers, kappers, sportschooluitbaters en tal van andere beroepskrachten kunnen hun krachten even sparen. Hun verdiensten zijn even niet nodig in de maatschappij of liever gezegd: niet mogelijk. Daarmee liggen hun verdiensten stil. Excuus voor de flauwe woordspeling. Zelfs begrafenisondernemers schijnen er last van te hebben. Er zijn wel wat meer begrafenissen dan gebruikelijk, maar die zijn allemaal veel ingetogener, kleinschaliger en dus ook: goedkoper. Vaak wordt meegedeeld dat het leven van de overledene later nog een keer ‘gevierd’ zal worden. Vast. Maar daar zal de begrafenisondernemer wel niet meer bij betrokken worden. Zo wordt de pijn en het leed dat het virus brengt ongelijk verdeeld. Net als het virus zelf.
 
Wopke Hoekstra heeft gezegd dat de overheid diepe zakken heeft. Veel kleine ondernemers kunnen snel een eerste compensatie krijgen. Mooi, maar die eerste compensatie is niet genoeg. En daar begint het probleem. Want voor verdere compensaties moeten verdere regels komen. Wie heeft onder welke omstandigheden waar recht op? Want: waar gratis geld, daar grote eters. Dus vragen, nee eisen, vele partijen nu compensatie. Variërend van succesvolle ondernemingen tot kwakkelende ondernemingen, die het nu ‘met compensatie’ nog enige tijd kunnen uitzingen. Daar door heen verweven: sectoren die maatschappelijk gezien toch al zouden moeten krimpen, omdat we die activiteiten steeds meer als steeds minder wenselijk beschouwen. Ik ben blij dat ik die regels niet hoef te maken.
 
Die regels gaan er wel komen. Een heel systeem van regels. Die daarna gehandhaafd gaan worden. Ook al is ons land, in tegenspraak tot onze nationale wapenspreuk, vaak niet zo goed in handhaven. Dat streng handhaven iets anders is dan goed handhaven, hoef ik u, denk ik, niet uit te leggen. Als ik het u wel uit zou willen leggen, dan zou ik u wijzen op het (zoals wel vaker) briljante voorwoord van Armand Blondeel in het laatste bulletin van de Stichting PIV over ‘de Regels van het Systeem.  Lang niet iedereen krijgt dat bulletin in de bus’, maar u kunt het vinden op de website van het PIV en ook hier.
 
Dus ben ik ook blij dat ik die compensatieregels niet hoef toe te passen, ook al omdat ik ook iets heb van ‘wat zou het nou als er af en toe wat scheutjes compensatie verkeerd terecht komen. Let liever op de grote scheuten’.
 
Voor de rest lijkt het elke dag een beetje verkiezingsdag: elke dag even afwachten wat de verschillende uitslagen nu weer zijn. Het went al. Ik vraag me af of dat goed is of juist niet.